Een kerstverhaal met een jammerlijk einde

Het is dat je dit verhaal moet lezen en ik het niet persoonlijk kan vertellen, want anders zat je zometeen met je oren te klapperen. Nu wordt het waarschijnlijk met je ogen knipperen om te zien of de informatie die je net tot je genomen hebt, waar is. Nou dat is het helaas.

Voordat je nu doodongerust wordt over arme Heidi aan de andere kant van de oceaan, dat is niet nodig. Op het feit na dat mn laptop (en daarmee mijn communicatiemiddel naar de buitenwereld) er vorige week mee opgehouden is, gaat het hier verder allemaal rustig zijn gangetje. Maar na al die maanden die ik hier al met opgekropte woede spendeer, vond ik het wel tijd mijn jammerlijke keuze met de rest van de wereld te delen.

Inmiddels al bijna weer een jaar geleden keek ik op de website van Travel Active, een organisatie die (vooral) jonge reizigers ondersteuning biedt om het avontuur aan te gaan in het buitenland, als je bijvoorbeeld wilt backpacken, vrijwilligerswerk gaat doen of het nodig vindt ergens je talen te verbeteren. Werken met (wilde) dieren leek me altijd al interessant om een keer te kunnen doen, en aangezien zij daar een programma voor aanboden in Canada, duurde het niet lang voor ik me aanmeldde. Toen ik me inschreef via de website, diende ik eerst een bedrag van 50 euro te betalen aan administratiekosten. Vervolgens kreeg ik alle informatie en aanmeldingsformulieren thuisgestuurd, zodat ik kon kiezen voor het project waar ik graag naar toe wilde. Er waren verschillende mogelijkheden en de kosten hingen af van het aantal weken dat je ging, in mijn geval zoiets: 8 weken - 1100 euro, 12 weken - 1400 euro, 16 weken - 1700 euro. In mijn optimisme besloot ik voor 16 weken te kiezen. In de maanden dat ik me voorbereidde op mijn vertrek kreeg ik vaak de volgende vraag van mensen: 'Je gaat vrijwilligerswerk doen, en daar moet je dan voor betalen!?' Ik legde dan altijd uit: ja, ze zullen wel je onderdak en maaltijden daarvan moeten betalen, want hoe langer je gaat, hoe meer je betaalt. Hoe naïef was ik...

In augustus arriveerde ik bij Critter Care Wildlife Society, waar al zo'n 15 'interns' aanwezig waren. Na een dag of wat kwam mij ten gehore dat de meeste van hen dit niet via een organisatie hadden geregeld, maar rechtstreeks via de website van het opvangcentrum, die ze via (lang leve) Google hadden gevonden. Het 'grappige' was dat je in dat geval GEEN CENT betaalt, omdat je werkt voor je onderdak en eten (hoe logisch is dat). Nu blijkt dat van het geld, waar ik in Nederland zo keihard voor gewerkt heb, zodat ik vervolgens in Canada keihard kon gaan werken, nog geen 100 Canadese dollar (met de huidige koers is dat 75 euro) naar Critter Care gaat, als soort van administratieve afhandelingsfee. De andere1650 (als je de 50 euro 'administratiekosten voor aanmelding' niet meerekent) betaal je dus aan twee organisaties die jou informatie opsturen, teruggestuurde aanmeldingsformulieren doorsturen, een hostel voor je boeken voor als je aankomt in Vancouver en een fancy website onderhouden om maar te zorgen dat mensen denken: goh, dat is leuk, dieren verzorgen, laat ik ook mn spaarrekening plunderen om dat te gaan doen.

Dit allemaal dicterend schiet het stoom alweer uit mijn oren. Dat je moet betalen voor een service is mij compleet duidelijk en dat organisaties vaste en variabele kosten met hun producten moeten terugverdienen heb ik ook wel geleerd op school. Waar ik echt witheet van word, is het feit dat je voor het eenvoudige proces dat doorlopen wordt, niet 300 of, vooruit, 500 euro betaalt, maar 1700! Bovendien laten ze je geloven dat de kosten afhangen van de periode die je op een project gaat spenderen. Of ze iemand voor 8, 12 of 16 weken ergens naartoe sturen, maakt helemaal niet uit, maar het scheelt jou wel een paar honderd euro in je portemonnee.

Inmiddels heb ik mijn probleem met betrekking tot deze situatie ook duidelijk gemaakt aan Travel Active zelf. Hun antwoord (kort samengevat): jammer dan. Nu had ik van tevoren al weinig vertrouwen in een goede afloop... ik ben mijn geld kwijt, ik had het op veel betere manieren kunnen besteden. Wat ik nu wil voorkomen is dat andere mensen dezelfde fout maken als ik, wat op dit moment veelvuldig gebeurt. Bericht aan iedereen die het avontuur aan wil gaan: maak het nog wat avontuurlijker en regel het lekker zelf. Je levert misschien een klein stukje zekerheid in, maar als je daardoor honderden euro's overhoudt, kun je je dat letterlijk en figuurlijk wel veroorloven.

Deze website, waar ik de afgelopen maanden mijn ervaringen in Canada met jullie gedeeld heb, wordt beheerd door Travel Active. Misschien is uit dit verhaal wel op te maken dat ik daar inmiddels een beetje klaar mee ben, dus in het vervolg vind je mijn berichten dan ook op: http://heidibartelds.blogspot.com/

Hier mogen de kerstcadeautjes heen!

Het is vandaag voor jullie Sinterklaas, veel plezier met het ontvangen van gedichten, cadeautjes en lekker snoepgoed, wat ik allemaal moet missen! Als je nou wat over hebt en je wilt een arme reiziger in Canada wat toesturen, mag je het als volgt adresseren:

Heidi Bartelds

P.O. Box 1353

Banff, Alberta, T1L 1B3

Canada

Overigens zijn gewoon kerstkaartjes en dergelijke ook zeker welkom ;)

Tenslotte zal ik nog even mijn nieuwe Skype-tijden publiceren, die zijn helaas beperkt tot het weekend: zaterdag en zondag, variërend in tijd tussen (voor jullie) 18.00 uur en 0.00 uur. Op speciaal verzoek ben ik eventueel bereid doordeweeks vroeg op te staan: verzoeken hiervoor graag minimaal 8 uur voor aanvangstijd van het gesprek opsturen en met duidelijke uitleg waarom. Je krijgt dan per sms bevestiging of het bezoek wordt goedgekeurd :P.

Lieve mensen, hartstikke bedankt voor alle leuke berichtjes die jullie tot nu toe achterlaten op deze pagina, ga vooral zo door en beloon jezelf er vandaag maar eens voor met een lekkere chocoladeletter, een dik stuk marsepijn of een handvol truffelpepernoten (lekker!). Lijnen doen we morgen weer.

Op sollicitatie-avontuur & huizenjacht!

Zo sta je in een wasberenkooi afscheid te nemen van je kleine grut en zo zit je in een huis in Banff, te genieten van je laatste vrije dagen voordat het harde werken weer begint. En alles wat daar tussenin gebeurd is, zal ik nu even uit de doeken doen.

Mijn laatste verhaal eindigt ergens in de Rocky Mountains in een trein. Nou, ik kwam 's middags in Jasper aan en vond het jammer dat ik uit moest stappen. Ik had met gemak nog een paar uur in die trein kunnen doorbrengen, achteroverhangend in m'n stoel, laptop op schoot en buiten een verbluffend landschap om te aanschouwen. Maar nee, ik moest de kou in met m'n zware koffer.

Aangezien de shuttle service naar het hostel pas dik 2 uur later vertrok, ben ik met al m'n bagage Jasper maar ingewandeld op zoek naar een supermarkt. Die bleek gemakkelijk te vinden, aangezien het hele dorp ongeveer uit één straat bestaat. Dus dan valt het extra op als je in die straat als een debiel heen en weer loopt, slependmet een gigantische paarse koffer met witte stippen én een laptoptas én een rugzak én 2 plastic zakken met boodschappen. Ik was dan ook erg opgelucht dat ik het laatste half uur rustig en warm in de stationshal kon wachten tot ik opgehaald werd.

Het hostel zelf lag een paar kilometer buiten het dorp en zag eruit als de ideale plek voor schoolreisjes. Een gigantische slaapzaal met 13 stapelbedden, waarvan er -thankgod- maar een paar van bezet waren. De algemene ruimte was wel heel gezellig, met een grote open haard en talloze spelletjes en puzzels om je mee te vermaken. Dat was ook wel nodig, want het internet werkte zo slecht dat het 'verboden' was om te skypen, youtube filmpjes te kijken of foto's te uploaden. Maar je mocht al blij zijn als je uberhaupt een internetpagina kon openen.

Op mijn eerste ochtend kwam ik Holly tegen, een meisje uit Ontario, Canada, die een paar dagen in town was omdat ze naar het optreden ging van een band die ze kende. Zij had een auto, en dat is iets heel waardevols op een plek als dit, waar ze van openbaar vervoer nog nooit gehoord hebben en taxi's onbetaalbaar zijn als je er langer dan 10 minuten in moet zitten. We zijn die dag samen op pad gegaan en hebben Athabasca Falls gezien en Maligne Canyon bezocht. Dat zegt jullie natuurlijk niks, maar laat ik het hierop houden: het was heel mooi. Alles was bedekt met sneeuw, de waterval was al begonnen te bevriezen, dus overal ijspegels en ijsmuren te zien. Het was een fantastische dag, koud, maar goed te doen en gezellig om samen met iemand anders de boel te verkennen. 's Avonds in het hostel ben ik een Australisch stel gaan helpen met het in elkaar zetten van een legpuzzel waarvan ze het voorbeeldplaatje niet hadden. Dat was een uitdaging! In 4,5 uur hadden we het eindelijk voor elkaar en was ie af. Er misten wel een stuk of 30 stukjes.

Dinsdag zijn Holly en ik er weer op uit gegaan en na een goeie hike om het Beauvert meer zijn we naar haar hotel gegaan (ze had de tweede nacht een hotel geboekt, omdat ze dan in het dorp wilde zitten). Daar hebben we de hele middag onder het genot van een gin tonic in de hot tub (jacuzzi) op het dak gezeten. Echt waanzinnig, want het is buiten -6 (ik heb gecheckt op de thermometer) en jij zit het warm te hebben met je rooie kop in een bad met bubbelend water. Maar ik kan het iedereen aanraden! Wat een genot zeg.

Woensdagochtend heel vroeg werd ik opgepikt voor mijn busreisje naar Banff over de Icefields Parkway (Google maar eens, schijnt één van 's werelds mooiste autoritten te zijn). Het was eigenlijk gewoon een busreis, maar de 78-jarige man die ons reed was ook een gids, dus vertelde alles over de route en Canada's wildlife en liet ons als echte toeristen een paar keer uitstappen om foto's te maken. Ik wil de rit zeker in de lente of zomer nog een keer doen, dan schijnt het nóg prachtiger te zijn.

In Banff heb ik het de eerste dagen rustig aan gedaan en moest ik, zoals al bekend, op zoek naar een winterjas en schoenen. Na een dagje rondkijken in Banff was wel duidelijk dat alles hier peperduur is en het zeker de moeite waard is om 50 dollar voor een retourticket Calgary te betalen en daar goedkoper te gaan shoppen. Dus dat heb ik gedaan en voor 100 dollar een prachtig knalblauw ski-jack op de kop getikt. Het was die dag trouwens -20 en dus heb ik er maar verstandig aan gedaan de jas ook direct aan te trekken. (Inmiddels is het trouwens al een paar dagen rond het vriespunt en ik vind het vervelend rotweer. Ik verlang naar een goeie, droge -10 met een zonnetje. Ben niet naar de Rockies gekomen om Beautiful BC weather (das een term voor het fantastische regenachtige winterweer in Vancouver) te ervaren).

In het weekend ben ik eens begonnen met solliciteren bij andere bedrijven, want ik kon er natuurlijk niet vanuit gaan dat ik bij Brewster (waar ik al een sollicitatiegesprek gepland had staan) wel even aangenomen zou worden. Dus wat cv's en brieven rondgestuurd en uiteindelijk voor nog 2 gesprekken uitgenodigd. Op woensdag in Canmore (plaatsje op 20 minuutjes rijden van hier)bij een bedrijf dat hondesledetochten organiseerde en op donderdag bij een bedrijf dat tours in en om Banff organiseert. Het waren allemaal goede gesprekken, maar ik had inmiddels wel bedacht dat ik het liefst in Banff zou blijven om te wonen en te werken. Dus toen ik donderdagavond belde met de man waar ik eerder die week was wezen kijken voor een kamer en hij zei dat ik er wel in mocht, heb ik dat aanbod maar meteen aangenomen.

Dat betekende wel, dat toen ze vrijdagochtend vanuit Canmore belden dat ik de baan had, ik die moest afwijzen, daarbij het risico nemend dat ik baan-loos in mijn kamer zou trekken en opnieuw op jacht moest naar eenwerkgever.Ik kreeg het helemaal benauwd toen ik's middags een e-mailkreeg van Discover Banff Tours, waarin stond dat ik het helaas niet geworden was. Bij Brewster was ik eigenlijk al aangenomen, alleen was het nog even de vraagper wanneer, want ze hadden misschien pas werk vanaf eind januari en dat was nou net even te langwachten voor mij. Gelukkig kwam om half5 's middags het verlossende telefoontje en mag ik dinsdag beginnen in de functie van'wholesale vacation planner'.Dat betekent dat ik reserveringsverzoeken van grote touroperators wereldwijd ontvang,uitzoek en afhandel.Lijkt me leuk, ben heel benieuwd wat het gaat worden! O ja, heb letterlijk een vreugdedansje door het huis gemaakt van opluchting toen ik had opgehangen.

Dat is in een (grote) notendop wel zo'n beetje wat er de afgelopen 2 weken gebeurd is. Ik ben superblij dat ik inmiddels een prachtighuis bewoon (foto's volgen) en een toffe baan en vooral een inkomen tegemoet kan zien. Dat is toch wel lekker na 3 maanden leven op je spaargeld. Wintersportlessen en alles gaan uiteraard volgen, maar waarschijnlijk pas nadat ik mijn eerste uitbetaling binnen heb, het wordt deze maand nog even op een houtje bijten ;). Dat wordt vast een 'uitgebreid' kerstdiner en kinderchampagne met oud & nieuw.

Het weer in de Rockies: 10 graden onder nul en sneeuw. En ik heb nog geen winterjas!

Help, ik ben uit mijn nieuwe comfort zone gestapt. Ik voorspel de volgende ontwenningsverschijnselen:

- Een eenzaam gevoel tijdens het tandenpoetsen.

- De behoefte om bij elk pak melk eerst te proeven of het nog te drinken is.

- Tegen beter weten in de was uitschudden totdat er dennenaalden, kruimels of waterspetters uitvliegen.

- In de supermarkt achterom lopen en vragen of er nog wat over-de-datum producten zijn die ik mee kan nemen.

- Tevergeefs wachten tot mensen mee gaan zingen als je 'Wouldn't it be nice' van de Beach Boys afspeelt.

Ja ik ga het nog zwaar krijgen de komende tijd.

In de eerste weken dat ik op Critter Care verbleef wilde ik vrijwel niets liever dan terug naar Nederland. Het maken van 14-urige werkdagen, gevuld met fysiek loodzware activiteiten is doodvermoeiend op zich. Om dan op je vrije dagen niet uit te kunnen rusten, omdat er 4 kleine wasbeertjes op je aandacht en verzorging wachten en je zo nog constant onder de pannen bent, valt helemaal niet mee. Elke dag was er wel iets waar ik last van had, van rugpijn tot allergische reacties en van hoofdpijn tot blauwe plekken en een constante spierpijn. De druk om binnen 4 uur je kinderen te voeden, hun zooi op te ruimen, 9 wasberen hun kooi uit te jagen, die kooi vervolgens van top tot teen schoon te maken en dan nog een tourtje langs de supermarkten van Langley te maken kon bovendien behoorlijk op m'n humeur gaan werken. Als je verder constant door onbekende mensen omgeven bent en je sociale leven zich beperkt tot emailen en skypen met het thuisfront, kan je daar behoorlijk narrig van worden.

Dus na een maand dacht ik: dit geen 4 maanden lang of ik word gek. Alle tijd en moeite die ik heb gestoken in het voorbereiden van het hele Canada-verhaal is het niet waard om hier ongelukkig te gaan zitten zijn. En vanaf het moment dat ik na begon te denken over wat ik zou gaan doen werd het beter. Ik begon te wennen aan de mensen en het werk en niet onbelangrijk: door het vrijlaten van de bijna volledige dierenpopulatie was er sowieso een stuk minder te doen. De kids konden zichzelf steeds beter redden en zo werd het af en toe zelfs mogelijk om 's avonds een keer uit eten te gaan of in de bioscoop een film te zien. Tegen de tijd dat ik had besloten eerder te stoppen voelde het bijna als verraad tegenover de anderen die ik achter zou laten en durfde ik het hoge woord er nauwelijks uit te laten. Gelukkig werd het nieuws volledig relaxt opgevangen en vanaf dat moment had ik ook echt zin in de laatste 4 weken die ik nog te gaan had.

Ik heb gekampeerd in de middle of nowhere, bij een temperatuur van +2? Celsius, met een auto zo volgepropt met spullen dat wij er eigenlijk niet meer bij in pasten en waarvan de achterklep vastgebonden moest worden met spinnen (voor op je fiets) en touw omdat het slot het begeven had. Ik heb gewandeld met een geopende fles wijn in het zijvakje van mijn rugzak. Deze vervolgens halfleeg gegooid over een grote hond omdat ik voorover boog om hem te aaien. Die arme eigenaar zal wel ruzie met z'n vrouw gekregen hebben toen ie thuis kwam en moest uitleggen waar die alcohollucht vandaan kwam. Ik heb als een malle druiven geplukt bij een nabijgelegen wijngaard om ze de week daarop in een stamp-wedstrijd met mijn maat 39-40 te verpulveren in drabbig, klonterig sap. Ik ben verkleed als duivel en vergezeld door onder andere een dokter, een heks, een dooie pop (dead dolly), een piraat, een bouwvakker en een witte tijger uit eten gegaan in een restaurant, waar ze denken dat als je maar genoeg kaas in elk gerecht stopt je jezelf wel Italiaans kan noemen.

Maar ik heb vooral veel avonden gewoon met de rest van de meiden in de keuken gehangen. Lekker ouwehoeren, elkaar belachelijk maken, meezingend met Backstreet Boys-liedjes. Met z'n allen cheezy vrouwenfilms kijken, opgepropt op de te kleine bank en opgerold in de vele dekens op de grond liggend. Als de film afgelopen is collectief tanden poetsen en proberen elkaar te verstaan met een mond vol tandpasta.

Helaas heb ik door al die gezelligheid het typische Critter Care-figuur verworven. Nadat je hier lang genoeg bent geweest, kun je eigenlijk niet vermijden dat je er zo uitziet. Namelijk, gespierde armen en benen en een (behoorlijk) buikje. Maakt niet uit of je mager of sportief bent van jezelf of van nature al wat voller, je eindigt gegarandeerd als een bescheiden mama-in-wording. Daar is dus werk aan de winkel.

Grappig dat ik me uiteindelijk zo thuis kon voelen op een plek die ik in het begin nagenoeg verachtte. Ik heb wel geleerd dat het echt tijd kost om in zo'n compleet nieuwe omgeving goed te wennen. Ik blijf erbij dat 2,5 maand afgesloten van de buitenwereld lang genoeg is voor mij, maar ik ben ontzettend blij dat ik deze plek verlaat met zo'n goed, vertrouwd gevoel. Ik ben ervan overtuigd dat ik het ga missen.

De meiden (en we hebben inmiddels weer een jongen, heel apart is dat) hebben me gisteren met z'n allen naar Vancouver gebracht. Na iedereen doodgeknuffeld te hebben en alle smeekbedes om weer mee terug te gaan naar Critter Care te hebben afgeslagen, ben ik op de trein gestapt. Gewapend met een kaart met lieve berichtjes van iedereen, twee crappy tijdschriften om te verslinden, een chocoladeletter en pepernoten moet ik die 18-uur durende reis wel overleven.

Op het moment van schrijven heb ik nog een uurtje of 3, 4 te gaan. De wereld is inmiddels al helemaal wit. Hoe noordelijker we komen, hoe dikker de sneeuwlaag wordt. Wildlife spotting status: tot nu toe een eland en een hert gezien. Ik houd m'n ogen open voor beren, maar als die slim zijn liggen ze al lekker ergens in een hol onder de grond te tukken...

Rockies, here I come!

11 november is de dag... dat ik mijn koffers pakken mag :)

Zo weinig als er de vorige keer aan de hand was, zoveel is er de afgelopen tijd gebeurd! Boomklimmende wasberen, fright night, slakkenjacht, rondsjouwen met een wapiti en zorgen voor een mislukte huismuis. Je zou bijna zeggen dat het leven hier spannend en afwisselend wordt, maar dat gaat me toch net een stap te ver. Nee, om het Canada avontuur bruisend en boeiend te houden moet ik toch binnenkort eens verder gaan kijken. Dus dat is precies wat ik ga doen!

Inmiddels is het alweer iets meer dan een week geleden dat ik al mijn moed bij elkaar schraapte om het hoge woord eruit te laten: ik wil hier niet blijven tot eind december! De gedachte om eerder te vertrekken spookte al een paar weken door mijn hoofd en het idee van hoe en wanneer evolueerde elke dag een stukje verder. Maar omdat ik geen flauw benul had hoe ze hier zouden reageren op dat plan van mij, vond ik het behoorlijk eng om het uiteindelijk vertellen. Toen ik na lang wikken en wegen had besloten mijn hart op donderdag bij Pia (de meest menselijke supervisor) te luchten, bleek dat ze die dag de laatste wasberen ging vrijlaten. Dus dan ga je maar gewoon mee! 's Ochtends voor we vertrokken nog even een lesje wasberen vangen meegepikt, weer een ervaring rijker. Het gebied waar we de wasberen gingen vrijlaten was heel bosrijk, met een beekje dat er kabbelend doorheen stroomde en later van een prachtig meer bleek te komen. Het maakte het voor mij alleen maar duidelijker: ik wil nog zoveel meer van dit soms oogverblindend mooie land zien! Dus op de terugweg ben ik - nadat ik mezelf een stuk of 20 keer voorbereid had - er eindelijk over begonnen. Pia zei dat ik niet weg mocht, maar dat kwam omdat ze me niet wilde missen :)

Teruggekomen bij Critter Care heb ik het ook aan Angela, de iets minder menslievende supervisor, verteld en die zei zoiets als: oké joh, prima. En daar had ik dan al die stress voor gehad. Vervolgens zei ze: oh, als je genoeg geld hebt, dan moet je de trein van Vancouver naar Jasper nemen, dat schijnt fantastisch te zijn. Aangezien ik in het geld zwem (ahum), heb ik dat maar geboekt (heerlijk dat laagseizoen en een Canadese NS die 50% korting geeft op alle tickets). Dus vertrek ik hier op 11 november om 's avonds om 20.30 uur op de trein te stappen en 18 uur later een keer mijn bestemming te bereiken. Dan zit ik middenin de Rockies en ga ik na een dag of twee vakantie door naar Banff of Calgary om werk te zoeken. Mijn CV moet natuurlijk nodig worden geupdate met al die nieuwe skills die ik hier heb verworven, ik zal ze voor de leuk even opsommen:

Ik kan 5 bananen tegelijk in plakjes snijden, vuilniszakken in een grote container laten zakken door er heel hard op te springen, stukken kipfilet en ander vlees zo ver mogelijk de weide wereld ingooien, zorgen dat wasberen gaan plassen of poepen, met zakken hondenvoer à 15 kilo op m'n schouders door de rimboe sjokken en halfbevroren aan-elkaar-geplakte kuikentjes van elkaar afplukken. En dat is dan nog exclusief mijn laatst-geleerde vaardigheid!

Laatst ben ik namelijk voor het eerst op slakkenjacht geweest, ook een vrij regelmatig voorkomende bezigheid hier, al is het voornamelijk nodig wanneer er verder geen flikker te doen is en wij gedurende de dag een beetje beziggehouden moeten worden. Daar loop je dan, door het bos, als een debiel naar de grond te staren omdat je slakken moet zoeken! Die hebben dus een schutkleur, wat betekent dat je ze NIET ZIET! Maar goed, af en toe heb je door puur toeval geluk en vind je er één, en dan zijn de wasberen later ook weer blij met hun nieuwe speelgoed.

Mijn lievelingetjes hebben inmiddels in een echte boom geklommen. Daar is de opvoeding wel ongeveer mee afgerond en tegelijkertijd nam mijn moederlijke bezorgdheid een hoogtepunt aan. Zogauw je die getalenteerde rakkers op de onderste tak zet, beginnen ze namelijk als een malle te klimmen, omhoog naar de dunste twijgjes die de boom te bieden heeft. En ik stond beneden te joelen: Niet vallen! Ooh nee, niet zo hoog! Rondjes rennend om de boom om ze maar op te vangen als ze zouden besluiten toch naar beneden te kletteren, wat natuurlijk niet gebeurde.

Met deze afsluiter zijn ze inmiddels lid van de algemene wasbeerpopulatie van Critter Care en dus niet meer mijn kleintjes. Ik mag niet meer tegen ze praten en niet meer met ze spelen, maar daar trek ik me stiekem niet zoveel van aan. Wild worden kunnen ze de hele winter nog doen als ik weg ben.

Als ik het vergelijk met de beginperiode dat ik hier was, is er vrijwel niks meer te doen. We zijn elke dag rond 16 uur klaar en er zijn geen baby's meer om voor te zorgen. Het werken hier is al zo normaal geworden, dat je je niet realiseert dat het er voor een buitenstaander weleens heel anders uit kan zien. Afgelopen dagen hebben we een bouwbedrijf op het terrein gehad om wat klusjes te klaren. Na ons een dagje te hebben geobserveerd vroeg één van de beste mannen de supervisor: die meiden die hier werken, betaal je die? Jullie weten allemaal, beste lezers, hoe dat antwoord luidde (maar voor de zekerheid: het was natuurlijk NEE). Zijn reactie: 'Wat!? Maar ze werken zo hard! Het zijn net een stelletje bijen. Ze moeten maar bij ons komen werken.' Op zaterdag kwam er een dozijn politici kijken en vrijwilligerswerk doen, die vervolgens nog een benadrukten hoe hard we hier aan het werk zijn. Grappig dat wij al niet meer beter weten. Nadat iedereen weg was hebben we met z'n 10en nog even een volgroeide, dode, wapiti 100 meter het bos ingesleept zodat de coyotes die kunnen opeten.

Gelukkig hebben we inmiddels dus wel wat meer tijd voor leuke dingen en zijn we afgelopen week met een clubje verkleed en al naar Vancouver gegaan voor Fright Night. Dat is een uit de kluiten gegroeide kermis met een focus op spookhuizen en waar als zombies en clowns verklede mensen rondlopen om de gasten bang te maken. Ik ben blijkbaar niet zo bang voor spookhuizen, dus ik mocht elke keer voorop om de enge dingen als eerst mee te maken. Er was één grote houten achtbaan die helemaal geweldig was om het voor mij ook nog leuk te maken!

De komende week staat er een kampeertripje voor mij gepland met nog 3 andere interns die op vrijdag vrij zijn. Daarover volgende keer meer!

Oja de muis...

We hebben een paar dagen geleden een muisje binnengekregen, die kleiner was dan mijn pink (en mijn pink is vrij klein). Hij was ZO lelijk, met z'n vacht die overal weg was, een groot en een klein oor en een mislukt oog. We noemden hem Quasimodo en wilden voor hem zorgen omdat ie zo schattig was, en omdat de vrouw die hem binnenbracht half huilend heeft gesmeekt hem te helpen, een donatie gaf en vrijwilliger wilde worden. Vanmorgen vonden we hem dood in zijn verblijfje bij ons in de cabin... :(

Thanksgiving: ik ben vooral dankbaar voor "raccoon releases" en "outback coyotes"

Er was eens een meisje... dat deed vrijwilligerswerk bij een opvangcentrum voor wildlife in Canada... en verder gebeurde er niet zoveel.

Vandaar ook dat ik de afgelopen tijd de spannende momenten bij elkaar heb moeten schrapen om weer een blogje in elkaar te kunnen flansen. En dat duurt even! Maar ik geloof dat ik inmiddels weer genoeg stof tot vertellen heb, dus ik begin maar bij het begin.

Een dag na het buitenspeel-avontuur van mijn kiddo's, mocht ik mee wasberen vrijlaten. En geloof me: alleen al de gedachte dat je weer 9 van die poepende, rotzooimakende,uit-de-kluiten-gewassen ratjesin het wild kan lozen, maakt je dolgelukkig. Dat klinkt misschienwreed, maar imagine:op het moment dat je op een ochtend, nadat jeje eigen kinders hebt verzorgd, 4 ladingen was hebt gedraaid en een ritje langs de supermarkten hebt gemaakt, hongerig en gestresst eindelijk aan je kooiwilt beginnen, de groep met wasberen heeft besloten dat ze niet willen gaan waar jij ze wilt hebben. Dus in plaats van een snelle start ren je eerst nog met een bezem 36 rondjes door de kooi om ze de goede kant (= naar buiten) op te jagen. En dat twee keer als je vervolgens nog het buitengedeelte moet schoonmaken! Dan schiet het wel eens door je hoofd dat het niet erg zou zijn als er een paar van die kooien minder waren...

Dus gingen we op tijd op weg naar Chilliwack Lake, op ongeveer anderhalf uur rijden van Critter Care. Tenminste... dan ben je bij het meer, maar dan moet je nog naar de veilige, stille plek waar je in alle rust 5 kennels met wasberen kunt laten ontsnappen. En dat komt dan neer op een half uur met de auto waggelen over een zandpad bezaaid met kuilen, zo diep als Duitsers ze graven op het strand (oké, misschien niet zó diep, maartoch zeker 20 centimeter). Daarna begint het feest pas echt, want dan mag je een stuk of wat zakken hondenbrokjes de rimboe in slepen, terug naar de auto envervolgens nog even een kennel met 2 volgroeide wasberen er in op sleeptouw nemen. Ze zoeken de plekken er wel op uit denk ik, bij de eerste vrijlatingsplek moest je steil een bult af en zeg maar 'door de bomen heen' (waardoor je het bos niet meer zag). Maar bij de tweede werd het pas echt leuk, toen mochten we dwars door een rivier, waar het water nog net niet tot aan je knieën kwam. Als alles dan geïnstalleerd is - hondenbrokjes in de omgeving achter bomenen struiken verstopt uitgestrooid, kennels op hun plek in een mooie halve cirkel - kunnen de deurtjes los en rennen de wasberen naar buiten! Maar niet heus. Heel voorzichtig snuffelen ze zich een weg naar buiten, twijfelend of het niet allemaal veel te eng is, en dan langzamerhand, stuk voor stuk, komen ze erachter dat het buitenleven zo slecht nog niet is en gaan ze vol overtuiging op onderzoek uit. Wij kijken daar dan 15 minuten naar en maken foto's en filmpjes van deze magische vertoning. Ik zal er natuurlijk een paar met jullie delen, maar niet allemaal, want jullie hebben waarschijnlijk wel een leven, en dus wel wat beters te doen.

De volwassenwording van mijn eigen klein grut vervolgt zich met rasse schreden, het is bijna niet meer bij te benen. Enkele dagen na hun kennismaking met gras en bomen, zijn we begonnen met de sociale ontwikkeling. Er kwamen namelijk 3 nieuwe wasbeertjes, die van kleins af aan zijn grootgebracht bij een echtpaar dat veel vrijwilligerswerk doet voor Critter Care (omdat Critter Care zelf geen plek meer had en ze anders afgemaakt moesten worden...). Omdat ze uiteindelijk samen in een kooi zouden komen, werd met het integratieproces maar meteen van start gegaan. Dus dan staat er opeens nog een kennel met 3 soortgenoten erin bij jou op het terrein. Nou, dat kan natuurlijk niet zomaar toegelaten worden, dus de eerste paar dagen werd er veel gegromd, geblazen, gepiept (van angst) en vieze geurtjes vrijgelaten (ook van angst, het zijn net stinkdieren, ieuwwww). Maar alles went, dus na een tijdje hebben ze besloten elkaar te tolereren en konden we ze er zelfs op betrappen dat ze met z'n 7en in één kennelsliepen.

Je denkt dat 4 wasberen een troep maken van hun leefomgeving, nou zet er maar eens 3 bij, dan breekt de hel helemaal los. Lynsey, de adoptiemoeder van de 'indringers', en ik, hadden onze handen vol aan het opruimen en schoonmaken, er ging meestal nog meer tijd in zitten dan een normale buitenkooi. Dus, om ervoor te zorgen dat de viezigheid over een groter oppervlak verspreid kon worden, hebben we ze gisteren maar verhuisd. Ze zitten nu buiten in een walhalla van klimmogelijkheden en dikke dekens waar ze op kunnen vallen, aangezien de klimkwaliteiten nog wel eens te wensen over laten. Deze week krijgen ze voor het laatst flesvoeding en dan kan ik net zo goed opzwaaien want dan hebben ze me niet meer nodig. Lekker om wat meer tijd voor jezelf te hebben nu, maar soms ook jammer om niet meer zoveel met die beestjes om te klooien. Iedere moeder zal me begrijpen... ;)

Gelukkig heb ik in de tussentijd wel ontdekt wat het allerleukste klusje is om hier te doen! We noemen het: 'outback coyotes'. Je pakt een kruiwagen, stopt er een grote kist met ontdooid vlees in en rijdt hem diep het bos in. Het doel is om te zorgen dat de coyotes die daar wonenniet bij ons op het terrein komen, bij de andere dieren. Dus zorgen we ermaar voor dat ze wat tebikken hebben, dan hoeven ze niet naar meervoedsel te komen zoeken. Het prachtige ervan is dat je het vlees niet op een hoop gooit en er weer vandoor gaat, nee, je maakt er een vlees-gooi-wedstrijdje van. Dus op zoek naar de grootste kipfilet en dan zo ver mogelijk gooien en proberen de omgevallen boomstammen te raken. Op een paar groeien champignons, dus als je die raakt, krijg je bonuspunten, en ook als je het voor elkaar weet te krijgen dat het stuk vlees op de boomstam blijft liggen ben je echt de vlees-gooi-koningin. Heerlijk om op die manier even aan het schrobben te ontkomen.

Qua vrije tijd hier komen we niet veel verder dan samen eten, films kijken en contacten met het thuisfront onderhouden. Af en toe is er welkome afwisseling in de vorm van naar de bioscoop gaan, DiaryQueen halen (ijs, voor de DairyQueen leken onder ons) of Thanksgiving vieren, zoals gisteren. Morgen is het volle maan en zijn we van plan tussen de coyotes in het bos verstoppertje te gaan spelen. Achja, ze zijn banger voor ons dan wij voor hen moet je dan maar denken...

Alles went, zelfs een kind (of 4)

Als het leven je niet snel genoeg gaat en de dagen je te lang duren, ga dan in een dierenopvangcentrum werken en het is alsof je vanuit een krakkemikkige bus in een hogesnelheidstrein (is dat een woord?) stapt.

Oftewel: de tijd vliegt hier. Zo ben ik alweer 3,5 week verder en is mijn lichaamsgeur veranderd in een soort muffige, wasbeerachtige, groezelige waas (ik nodig bij deze iedereen uit om me hier lekker op te komen zoeken). Make-up draag ik alleen als ik zin heb en ik krijg inmiddels de vlekken al niet meer uit m'n kleren. Niemand heeft er gelukkig last van, want iedereen die hier woont en werkt heeft hetzelfde, en afgesloten van de buitenwereld als we zijn, storen we er ook geen anderen mee.

Tot een week geleden tenminste, toen het lot andere plannen met me had. Eén of andere grapjas heeft mij namelijk benoemd tot chauffeur. Dus ik, die zo zielsveel van autorijden houd, ben een paar dagen per week in een witte truk door Langley en omstreken aan het rondcrossen. Op mijn tripjes haal ik dozen vol voedsel op die supermarkten niet meer aan hun klanten kunnen/durven/willen slijten. Maar ik scheur ook met alle plezier naar de dump om vuilnis te lozen of naar de dierenarts om een konijntje op te halen. En ik heb er dus best wel lol in, niet in de minste plaats omdat je zo niet helemaal geïsoleerd raakt van de wereld waar mensen leven. Maar ook een beetje omdat je dan af en toe koffie kunt halen bij Tim Hortons -Canada's beste uitvinding ever- en als je jezelf heel plechtig belooft die dag hard te zullen werken een paar Timbits (mini-donut-balletjes) erbij.

Zoals wel uit de foto's en video's gebleken is, groeien mijn kids als kool. Inmiddels ben ik van 5 via 4 en 3 naar 2 voedingen per dag gegaan. Halleluja, daar ben je ook wel aan toe na zo'n periode van zelfverloedering. 'Maar je krijgt er zoveel voor terug'. Ik heb 4 van gezondheid blakende duiveltjes die onvoorwaardelijk van me houden (o nee, de enige voorwaarde is dat ik ze eten blijf geven en hun stront op blijf ruimen ;)). Natuurlijk voed ik ze tweetalig op en ik heb ze dan ook al heel wat bijgebracht. 'Niet doen' is iets wat ze dagelijks regelmatig te horen krijgen, maar hun snappertje werkt nog niet helemaal correct en dus blijft het beoogde resultaat van deze uitspraak meestal uit. Verder komt 'ga je mn haar kammen?' en 'au au au au!' veel ter sprake. 'Ze hebben allemaal zo hun eigen karakter'. Nog zo'n lekkere ware cliché. André begint meteen als een idioot te piepen als ik hem oppak en hij heeft een ongelooflijke hekel aan mijn kin, die het dan ook vaak moet ontgelden en in zijn bekje met vlijmscherpe new-born tandjes belandt. Goldie is een bitch-in-wording en bijt gewoon constant in m'n handen en als ik haar in de kennel drop is dat telkens weer een levensgevaarlijke kwestie. Gemma loopt voor op iedereen, begint als eerste vast voedsel te eten en water te drinken. Ze knabbelt dolgraag aan m'n oren, checkt altijd even of m'n haar wel goed zit en doet er wat aan als dat nodig is (volgens haar zit het nooit goed). Lady is en blijft mijn lieve, schattige, schetige, knuffelwasbeertje en is noooooit stout.

Vandaag was een spannende dag in het leven van deze krabbende kuikens. Mama heeft ze namelijk meegenomen naar een waanzinnige grootheid aan gras, dat iséén of andere vreemde substantie waar je dan op loopt. En het was hééél eng! Thankgod was mama er om bovenop te klimmen, zodat je ver van dat griezelige spul verwijderd blijft, zeker als je een goed plekje op haar rug of schouders vindt om je te installeren. En gaat het dan toch mis en moet je met je blote voeten op dat vreemde spul staan,dan ren je gewoon als een gek achter mama aan, neem je een grote sprong en klauter je weer langs haar benen naar boven.

Tot zover de gedachtegang van mijn klein gespuis. Na een moeizame, maar lollige ren-sessie op het gras volgde nog een ware klim-expeditie in de dichtstbijzijnde boom. Bekaf, hijgenden puffend zijn de arme mopjes daarna teruggegaan naar hun beschutte, veilige hokje binnen. Toenik 10 minuutjes later even ging checken hoe het met ze ging, sliepen ze als roosjes...

Morgen ga ik samen met een supervisor en nog 2 andere interns een stuk of 15 volgroeide wasberen in het wild loslaten. Weer een paar kooien minder om schoon te maken! Een verslag van dit ongetwijfeld chaotische festijn zal ergens binnenkort wel volgen.

Voor nu hou ik het hierbij en klim ik gauw in mijn bedje, waarin ik morgen wel weer kreupel van de rug- en nekpijn wakker zal worden (het bed zelf is daarvan denk ik oorzaak nummer 1!). Ik hoop dat ik gauw inslaap, want sinds onze coyote is vrijgelaten mis ik het jankende geluid van z'n maatjes die hem 's nachts riepen :)

Weltrusten & goedemorgen en tot de volgende keer!

Do not forget:

- Laat me weten als je mijn blog bekeken hebt, ik vind het uiteraard superleuk om reacties te krijgen...In ieder geval bedankt voor de berichtjes tot zover!

- Mijn huidige verhaal wordt tevens ondersteund door nieuwe foto's en video's, dus vergeet niet deze te bekijken!!

Sores van een new-born dierenverzorgster!

Wat er kan er wat veranderen in een week tijd... Zo ben je een beginnend backpacker, verlangend naar een goed bed in een eigen slaapkamer en te lui om de stad die je bezoekt fatsoenlijk te verkennen, en voor je het weet werk je 14 uur op een dag, word je moeder van 4 baby-wasbeertjes en voel je je een compleet wrak. Ja, dat is zo ongeveer hoe het met me gaat :)

Vorige week dinsdag was de grote dag, ik kon mijn hostel ontvluchten om eindelijk de diertjes te gaan helpen in Langley. Na een uurtje bussen vanuit Vancouver was ik al in 'downtown' Langley, wat niet echt veel voorstelt, behalve veel stoplichten op kruispunten en daar tussenin dan parking lots met 1 of 2 fastfoodrestaurants, een supermarkt en nog 2 of 3 winkel-achtige dingen. Eén van de drie supervisors die hier werken haalde me op en ik mocht meteen mee rattenvallen shoppen. Er is hier deze zomer namelijk een ware rattenplaag aan de gang; joepie! Wonder boven wonder heb ik er nog steeds geen één gezien, terwijl we er elke dag wel weer een paar vangen. Ik kan er niet echt mee zitten...

Het opvangcentrum ligt aan de rand van Langley, wat zoveel betekent als platteland. Overal zijn boerderijen en ranches, wat dan weer neerkomt op grote stukken land, veel paarden en een supermooi gezicht. Zeker met dat prachtige weer dat het hier de hele tijd is! Zon, graad of 23/24 en een licht windje. Wat wil je nog meer? Hoe was het ook alweer in Nederland ;)?

Ik kreeg meteen een mooie 'cabin' toegewezen om de komende maanden als mn huis te beschouwen, waar ik het benedenbed van het stapelbed geregeld heb. Ik zou bijna willen zeggen: chillados. Dat de springveren door het matras steken en dat het helemaal doorgebogen is na ongetwijfeld veel voorgangers laat ik dan maar even buiten beschouwing.

Vanaf woensdag ben ik begonnen met werken. Even een korte opsomming van wat je zoal doet op zo'n dagje: je staat op, trekt je kleren aan, haalt een schaal met voedsel op en gaat naar de wasberenkooi die jij die dag voor je rekening mag nemen. Daar haal je deschaal van de dag ervoor op, en je verschoont 'the potty'! Voor de meeste kooien geldt dat zogauw je binnenloopt de wasberen nieuwsgierig op je afkomen en overal aan gaan zitten. Ze lopen constant in de weg en proberen je in alles te dwarsbomen. Voor je het weet beginnen ze aan je laarzen te frunniken en hangen hun poten aan de emmer met schoon water die je in hun potje moet gooien.Soms dus erg irritant, maar het zijn tegelijkertijd echt superleuke beestjes.

Voor 8.45u moet je in de keuken zijn en is er de zogenaamde morning meeting, zodat je vanaf 9.00u los kan gaan met het schoonmaken van de kooien. Dan begint het feest pas echt, want dan moet je het voor elkaar zien te krijgen om alle 9 wasberen in één deel van de kooi te krijgen (er is een binnen- en buitengedeelte). Mijn god, daar ga ik nog grijze haren van krijgen. Vaak komt het erop neer dat je ze achterna moet met een bezem, maar als ze lief zijn (komt vrijwel niet voor) gaan ze vanzelf als je hun zwembadje met water vult. Water is namelijk helemaal da bomb! Als je het moeilijkste gedeelte achter de rug hebt, kan je de kooi gaan schrobben. Soms heb je mazzel en liggen er alleen een paar etensresten, soms heb je pech en schijten ze overal behalve in hun potje. Ik ben zo'n pietlut dat ik het ook echt schoon wil hebben, dus ik doe er een eeuwigheid over, maar wie weet wordt dat minder als ik me realiseer dat als ze 5 minuten terug in hun kooi zijn er alweer een smeerboel van hebben gemaakt.

De rest van de dag is alles mogelijk. Soms ben je ingedeeld op 2 kooien en ga je nog een keer door de hele salsa van wasberen van je afschudden. Anders is er altijd wel wat anders te doen. Op grote borden staan je taken van die dag, bijvoorbeeld de hele dag tussendoor eieren koken, kip koken en de botjes er van afhalen, schalen met voedsel voorbereiden, ruimten in het huis schoonmaken, de was doen en ga zo maar door. Het riedeltje van eten geven en potje verschonen speelt zich ook 's middags en 's avonds nog een keertje af.

Alsof dat nog niet genoeg is, ben ik tussendoor ook nog moeder geworden! Dat is overigens hetgene dat me de meeste tijd kost (en het leukst is ;)), want aan 4 schattige baby-wasbeertjes heb je een hoop werk. Stond ik daar op m'n eerste werkdag: 'Kijk, Heidi, deze mag jij gaan verzorgen, morgen beginnen we met oefenen'. Dus ik met die beestjes aan de fles. Na anderhalve dag had ik het door en kon ik het traject af zonder begeleiding. Het is ook niet zo gek dat ik het vlot onder de knie had, want ze kregen 5 voedingen per dag! Dat is dus beginnen om 6 uur 's ochtends en je laatste om 11 uur 's avonds. Dan denk je misschien: ach, je stopt zo'n kleine een flesje in de mond en dan ben je zo klaar. Nee dus. Eerst moet je 'stimuleren' zodat ze gaan plassen of poepen, meestal doen ze dat dan op je schoot, als je geluk hebt op een handdoek. Dan voeden en dan nog een keer stimuleren. Inmiddels zien ze me echt als mama en klimmen ze overal bovenop me. Ook ben ik potty-training begonnen en als ware engeltjes poepen ze af en toe zelf al op het potje, en dan als ware duiveltjes ligt het weer overal en mag ik het weer gaan opruimen. Hebben ze namen? Ja, als ze hier een week zijn mag je ze een naam geven. Hier komt ie: de enige jongen heet André (naar papa, mijn eerste zoon zou zo heten, ook al is het dan een wasbeer), en de drie meisjes heten Lady (omdat ze zo lief en keurig is), Goldie (ze heeft een gouden stip om ze te onderscheiden en ik blijf haar maar gewoon zo noemen) en Gemma (gewoon omdat het kan).

Als je dan 's avonds rond een uur of 8 eindelijk klaar bent met werken, ben ik helemaal kapot. Maarja, dan moet je nog wat eten. We zijn met een stuk of 15 interns (vrijwilligers die hier intern zitten, meestal voor 2 tot 4 maanden, van het vrouwelijk geslacht, tussen de 18 en 25 jaar oud en uit alle windstreken afkomstig) en die willen dan allemaal tegelijk dat ene fornuis en aanrecht in de keuken gebruiken. Er heerst momenteel een soort voedseltekort, waardoor er vooral oud brood is en vrijwel geen groenten en fruit. Eten dat er wel is, is vaak over de datum, want dat krijgen we gedoneerd van de groothandels en supermarkten. Daar heb ik op zich niet zoveel problemen mee, maar 2 dagen geleden heb ik er dus wel een soort kleine voedselvergiftiging door opgelopen, dus om de haverklap naar de wc en buikkrampen...

Als het je dag is, kun je 's avonds douchen. En dat bedoel ik letterlijk, want je mag om de dag douchen in de enige douche die er is en die dus wordt gedeeld met alle interns. Ach, het went. Vies ben ik toch wel, want na elke voeding zit je wel weer onder de plas- en poepspetters, dus dan kan je aan de gang blijven.

Verder verga ik van de rugpijn, omdat je de hele dag niks anders doet dan bukken, schrobben, vegen, afwas in een lage gootsteen en ga zo maar door. Hopelijk gaat het gauw over, want het maakt het er niet leuker op, tot nu toe is het elke dag alleen maar erger geworden :(. Daarnaast voelen mn handen aan als schuurpapier van al het schrobben en handenwassen, en zitten ze he-le-maal vol met krassen van de klauwen van mijn 4 kleine pollewopjes (ik houd het flesje vast met rechts en zij proberen dan weer grip te krijgen door mijn rechterhand vast te houden, resultaat: het ziet eruit alsof ik zelfmoord heb geprobeerd te plegen op de verkeerde plek van mn onderarm).

Kortom: het is nog even wennen hier! Het werk op zich vind ik prima te doen (als in niet erg/vervelend), maar beetje jammer dat mn lichaam het wat minder trekt. De mensen zijn aardig, maar heb nog niet echt de puf gehad om ontzettend sociaal te doen. Ben erg benieuwd hoe het me vergaat als we weer een weekje of eventueel 2 verder zijn. Via deze weg wordt dat dan uiteraard bekend gemaakt!

Voor nu een dikke knuffel van mij en de kids en hopelijk tot gauw!!

P.S. Er zitten hier trouwens niet alleen maar wasberen hoor! De andere dieren die hier zijn, zijn otters, bevers, een coyote, hertjes en zwarte beren. Die hebben allemaal een eigen verzorger, omdat ze zo weinig mogelijk contact moeten hebben met de mensen.

P.P.S. Als je zin hebt om live dingen tegen met te zeggen: Heidi-87 op Skype, mijn vrije dagen zijn op dinsdag en vrijdag, dus dan kun je meestal je hart luchten ;)