Hoe ik hier heel hard aan het genieten ben enzo ;)!
Hier het verhaal van iemand die voor het eerst ervaart hoe het is om iedere nacht met (minstens) 3 anderen op een kamer te slapen en als je 's ochtends wakker wordt helemaal 100% zelf te bepalen wat je met je dag gaat doen.
Nooit gedacht dat het hebben van zoveel vrijheid zo moeilijk kan zijn. De mogelijkheden zijn eindeloos, dus kiezen is bijna onmogelijk. En je eigen plezier is niet het enige dat belangrijk is, de sociale druk telt ook mee in je beslissing! Want je bent in het buitenland en dan moet je dingen doen, dingen zien, spannende verhalen schrijven over hoe fantastisch het allemaal wel niet is en hoe je het wel niet ontzettend naar je zin hebt in dat waanzinnige land met die geweldige mensen en die prachtige bezienswaardigheden. Dus je bent moe, je hebt nergens zin in, voelt je moederziel alleen en denkt: ik heb nu de tijd om me helemaal kapot te vermaken, waar zal ik eens beginnen?
Nouja, dat werkt dus niet en ik heb uiteindelijk maar besloten dat ik er schijt aan heb. Voor sommige mensen zal reizen misschien vanaf dag 1 toppiejoppie zijn, met leuke mensen en de meest onvergetelijke ervaringen, ik moet altijd eerst een beetje wennen.
Waar het op neerkomt is: ik heb de eerste dagen maar mooi een beetje aangeploeterd. Pas op dinsdag heb ik echt iets ondernomen: een klim op Grouse Mountain. Vancouver is onder andere de meest leefbare stad ter wereld omdat je city-life, strand en bergen allemaal op één dag kunt ervaren. Na een tochtje van 6 minuten met de Sea-bus ben je aan de andere kant van de stad en nog een half uurtje later sta je onderaan een hoge berg, waar je voor 40 dollar met een gondel op en neer kunt. Maar dat ging dus mooi niet door, ik ben gaan lopen over het speciale pad dat daarvoor in het leven geroepen is. Het staat ongeveer gelijk aan 2 uur traplopen, maar dan met treden die soms glad zijn, soms ongeveer een halve meter hoog en soms gewoon bestaan uit grote keien waar je overheen moet klauteren. Het goede nieuws: ik heb het natuurlijk gehaald én de spierpijn is uitgebleven. Ik ga er dus maar vanuit dat mijn afgelopen maanden in de sportschool niet voor niets zijn geweest.
Woensdag vertrok ik in een klein busje met nog 9 anderen naar Vancouver Island (tourtje geboekt, weer 4 dagen volgepland! zo kom je er wel). Op de eerste dag was het vooral bus in, bus uit, bus in, bus uit. Watervallen, meren, bergen en bossen gezien en mijn eerste zwarte beer aan de rand van de weg! Het hostel, waar we gezellig met 12 mensen op een kamer zaten, had een prachtige achtertuin, omgeven door bos, die uitzicht had op het water van een heel groot, mooi meer (wat dan de Grote Oceaan bleek te zijn).
Het hoogtepunt van de trip was wel onze 'whale-watching and hot springs tour'! Verpakt als Michelin-mannetjes gingen we op een kleine boot de zee op om walvissen te spotten. Alsof je in de achtbaan zit, zo scheur je over het water en schud je op de golven. Zowel op de heen- als de terugweg hebben we bultruggen gezien, moeder en kind, lekker aan het ouwehoeren in het water. De zeehonden en zeeleeuwen zaten ons luierend vanaf de rotsen aan te gapen, zo van: heb je weer zo'n club toeristen die apies komen kijken. Zonder zeeziek te zijn geworden arriveerden we op ons tussenstation: een 2 kilometer lange wandeling over houten plankjes door het regenwoud (ja, er valt hier 6 meter regen per jaar) om te gaan badderen in de hot springs. Dan denk je: hè lekker, beetje chillen in een soort van hot tubs in de natuur. Nee hoor, het blijkt één groot spektakel aan rotsblokken te zijn waar je met gevaar voor eigen leven overheen klimt voordat je ook maar met je grote teen in het hete water kan komen. Maar goed, dat draagt allemaal weer bij aan de ervaring!
Vanmorgen heb ik nog skates gehuurd en 2 uur rondgecrosst in Stanley Park en omstreken (onwijs groot stadspark aan de kust van Vancouver). Hopelijk krijg ik ook hier geen spierpijn van, want morgen check ik eindelijk definitief uit en verlaat het verdomde hostel (met het overigens héérlijke ontbijt van muffins en broodjes pindakaas, maar dat moet je ook niet te lang achter elkaar doen) om naar Langley te gaan. Mijn vakantie zit er daarmee op, dus geen dagen meer op het strand hangen en geen 4x sushi in anderhalve week tijd!
Volgende keer dus een update van real-life in Canada :)
Liefs en alles enzo,
Heidi
Ik ben er hoor!
Het had wat voeten in de aarde, maar na maanden voorbereiding is het dan eindelijk zover: ik zit in Canada!
Ik wist niet dat het mogelijk was, maar toen ik donderdag eindelijk echt ging inpakken, was ik nog banger voorde weegschaal dan wanneer ik er zelf op moet. Dat was niet onterecht: 31 kilo (heerlijk wat er allemaal in zo'n grote koffer kan). Daar kon dus nog mooi even 8 kilo uit. Is me natuurlijk niet gelukt... ik ben tot 26 komma iets gekomen. De volgende dag dus met knikkende knieën naar Schiphol.
Om de onchristelijke tijd van 5.24u nam ik met ma- en omalief de trein, dus toen we op Schiphol kwamen was de incheckbalie nog niet eens open. Maar dat duurde gelukkig niet lang en nadat ik er nog even één kilo uit moest halen mocht de koffer mee. Joechei!
De laatste uurtjes voor vertrek heb ik onbewust zenuwachtig doorgebracht. Ik moest om het half uur naar dewc, echt heel handig. Chantal, Jenny en Hanneke zijn me nog uit komen zwaaien en toen kon ik - gelukkig zonder groot huil-spektakel - naar de gate. Daar stond een hele vriendelijke kruisverhoorder mij op te wachten om me eens flink aan de tand te voelen... allemachtig! Waarom ga je terug vanuit New York, hoe kom je daar dan, heb je je reiszelf betaald, op welke manier dan, via internetbankieren? welke bank, mag ik daarvan het bankpasje even zien, wat ga je doen in Canada, heb je spullen bij je die niet van jou zijn. Ik kreeg het er Spaans benauwd van, maar blijkbaar heb ik alles goed beantwoordwant ik mocht gelukkig door ;)
De reisnaar Chicagowas eigenlijk heel chill, de 9 uur vlogen voorbij. Ik heb2 films gekeken, wat in m'n tijdschriften gelezen en wat met m'n Amerikaanse buurman gekletst, terwijl ik ondertussen van een warme lunch, drinken en verschillende snacks bediend werd. Niet vervelend hoor!
In Chicago aangekomen ging alles eigenlijk van een leien dakje. Samen met een Nederlandse jongen die ik was tegengekomen heb ik alle stappen doorlopen: douane (4x vingerafdrukken en een foto),bagage halen, ermee langs de beveiliging wandelen en dan weer op een band gooien, met de trein naar de andere kant van het vliegveld, door de security (schoenen uit, jaszakken leeg, laptop uit je tas, zakje met je vloeistof uit de tas, je kent dat wel) en klaar is Heidi! Omdat ik nog 2van de3 uur overstaptijdover had, ben ik met Christiaan nog even koffiegaan drinken.Die overstaptijd, kwam ik later achter, werd helaas verlengd met anderhalf uur, want het vliegtuig naar Vancouver had vertraging. Op zich niks aan de hand, behalve dan dat het vervolgens uitliep naar 3 uur vertraging. Daar liep ik dan, met rugzak, laptop, jas en een fles water van hot naar her te zeulen. Bij het wachten bij de gateviel ik inmiddels bijna in slaap, maar dat werd gelukkig vermeden door een peuter die met vol volume op de brulstand stond.
Uiteindelijk toch in dat vliegtuig gestapt (met in totaal 3x excuses voor de vertraging en bedankt voor het geduld (ja, wat moet je anders!) van de piloot) en al dommelend de vlucht uitgezeten. In Vancouver was het ook maar even voordat ik al bij de Exit stond, met werkvisum en al, en kon ik eindelijk naar mn hostel gebracht worden. Daar bleek dat de organisatie waarmee ik reis mijn reservering had gemaakt voor 14 september. Echt heel logisch. Lucky for me hadden ze nog een emergency room. Daar lag ik dan ook net voor middernacht in bed, oftewel 9 uur 's ochtends Nederlandse tijd. Nou dan heb je een lekkere 'dag' achter de rug!
Vandaag heb ik last van een jetlag en zit ik te wachten tot het avond is en ik weer kan slapen op het bovenste bed van het stapelbed waar het 's nachts zo warm is dat je badend in het zweet wakker wordt. Over hoe het hier verder is vertel ik de volgende keer wel. Nu is het in ieder geval duidelijk dat ik niet gekidnapt ben, of ergens vastzit bij de Amerikaanse of Canadese immigratie.
Groetjes en voor diegene die willen een dikke zoen vanuit Canada!
