Hier het verhaal van iemand die voor het eerst ervaart hoe het is om iedere nacht met (minstens) 3 anderen op een kamer te slapen en als je 's ochtends wakker wordt helemaal 100% zelf te bepalen wat je met je dag gaat doen.

Nooit gedacht dat het hebben van zoveel vrijheid zo moeilijk kan zijn. De mogelijkheden zijn eindeloos, dus kiezen is bijna onmogelijk. En je eigen plezier is niet het enige dat belangrijk is, de sociale druk telt ook mee in je beslissing! Want je bent in het buitenland en dan moet je dingen doen, dingen zien, spannende verhalen schrijven over hoe fantastisch het allemaal wel niet is en hoe je het wel niet ontzettend naar je zin hebt in dat waanzinnige land met die geweldige mensen en die prachtige bezienswaardigheden. Dus je bent moe, je hebt nergens zin in, voelt je moederziel alleen en denkt: ik heb nu de tijd om me helemaal kapot te vermaken, waar zal ik eens beginnen?

Nouja, dat werkt dus niet en ik heb uiteindelijk maar besloten dat ik er schijt aan heb. Voor sommige mensen zal reizen misschien vanaf dag 1 toppiejoppie zijn, met leuke mensen en de meest onvergetelijke ervaringen, ik moet altijd eerst een beetje wennen.

Waar het op neerkomt is: ik heb de eerste dagen maar mooi een beetje aangeploeterd. Pas op dinsdag heb ik echt iets ondernomen: een klim op Grouse Mountain. Vancouver is onder andere de meest leefbare stad ter wereld omdat je city-life, strand en bergen allemaal op één dag kunt ervaren. Na een tochtje van 6 minuten met de Sea-bus ben je aan de andere kant van de stad en nog een half uurtje later sta je onderaan een hoge berg, waar je voor 40 dollar met een gondel op en neer kunt. Maar dat ging dus mooi niet door, ik ben gaan lopen over het speciale pad dat daarvoor in het leven geroepen is. Het staat ongeveer gelijk aan 2 uur traplopen, maar dan met treden die soms glad zijn, soms ongeveer een halve meter hoog en soms gewoon bestaan uit grote keien waar je overheen moet klauteren. Het goede nieuws: ik heb het natuurlijk gehaald én de spierpijn is uitgebleven. Ik ga er dus maar vanuit dat mijn afgelopen maanden in de sportschool niet voor niets zijn geweest.

Woensdag vertrok ik in een klein busje met nog 9 anderen naar Vancouver Island (tourtje geboekt, weer 4 dagen volgepland! zo kom je er wel). Op de eerste dag was het vooral bus in, bus uit, bus in, bus uit. Watervallen, meren, bergen en bossen gezien en mijn eerste zwarte beer aan de rand van de weg! Het hostel, waar we gezellig met 12 mensen op een kamer zaten, had een prachtige achtertuin, omgeven door bos, die uitzicht had op het water van een heel groot, mooi meer (wat dan de Grote Oceaan bleek te zijn).

Het hoogtepunt van de trip was wel onze 'whale-watching and hot springs tour'! Verpakt als Michelin-mannetjes gingen we op een kleine boot de zee op om walvissen te spotten. Alsof je in de achtbaan zit, zo scheur je over het water en schud je op de golven. Zowel op de heen- als de terugweg hebben we bultruggen gezien, moeder en kind, lekker aan het ouwehoeren in het water. De zeehonden en zeeleeuwen zaten ons luierend vanaf de rotsen aan te gapen, zo van: heb je weer zo'n club toeristen die apies komen kijken. Zonder zeeziek te zijn geworden arriveerden we op ons tussenstation: een 2 kilometer lange wandeling over houten plankjes door het regenwoud (ja, er valt hier 6 meter regen per jaar) om te gaan badderen in de hot springs. Dan denk je: hè lekker, beetje chillen in een soort van hot tubs in de natuur. Nee hoor, het blijkt één groot spektakel aan rotsblokken te zijn waar je met gevaar voor eigen leven overheen klimt voordat je ook maar met je grote teen in het hete water kan komen. Maar goed, dat draagt allemaal weer bij aan de ervaring!

Vanmorgen heb ik nog skates gehuurd en 2 uur rondgecrosst in Stanley Park en omstreken (onwijs groot stadspark aan de kust van Vancouver). Hopelijk krijg ik ook hier geen spierpijn van, want morgen check ik eindelijk definitief uit en verlaat het verdomde hostel (met het overigens héérlijke ontbijt van muffins en broodjes pindakaas, maar dat moet je ook niet te lang achter elkaar doen) om naar Langley te gaan. Mijn vakantie zit er daarmee op, dus geen dagen meer op het strand hangen en geen 4x sushi in anderhalve week tijd!

Volgende keer dus een update van real-life in Canada :)

Liefs en alles enzo,
Heidi