Help, ik ben uit mijn nieuwe comfort zone gestapt. Ik voorspel de volgende ontwenningsverschijnselen:

- Een eenzaam gevoel tijdens het tandenpoetsen.

- De behoefte om bij elk pak melk eerst te proeven of het nog te drinken is.

- Tegen beter weten in de was uitschudden totdat er dennenaalden, kruimels of waterspetters uitvliegen.

- In de supermarkt achterom lopen en vragen of er nog wat over-de-datum producten zijn die ik mee kan nemen.

- Tevergeefs wachten tot mensen mee gaan zingen als je 'Wouldn't it be nice' van de Beach Boys afspeelt.

Ja ik ga het nog zwaar krijgen de komende tijd.

In de eerste weken dat ik op Critter Care verbleef wilde ik vrijwel niets liever dan terug naar Nederland. Het maken van 14-urige werkdagen, gevuld met fysiek loodzware activiteiten is doodvermoeiend op zich. Om dan op je vrije dagen niet uit te kunnen rusten, omdat er 4 kleine wasbeertjes op je aandacht en verzorging wachten en je zo nog constant onder de pannen bent, valt helemaal niet mee. Elke dag was er wel iets waar ik last van had, van rugpijn tot allergische reacties en van hoofdpijn tot blauwe plekken en een constante spierpijn. De druk om binnen 4 uur je kinderen te voeden, hun zooi op te ruimen, 9 wasberen hun kooi uit te jagen, die kooi vervolgens van top tot teen schoon te maken en dan nog een tourtje langs de supermarkten van Langley te maken kon bovendien behoorlijk op m'n humeur gaan werken. Als je verder constant door onbekende mensen omgeven bent en je sociale leven zich beperkt tot emailen en skypen met het thuisfront, kan je daar behoorlijk narrig van worden.

Dus na een maand dacht ik: dit geen 4 maanden lang of ik word gek. Alle tijd en moeite die ik heb gestoken in het voorbereiden van het hele Canada-verhaal is het niet waard om hier ongelukkig te gaan zitten zijn. En vanaf het moment dat ik na begon te denken over wat ik zou gaan doen werd het beter. Ik begon te wennen aan de mensen en het werk en niet onbelangrijk: door het vrijlaten van de bijna volledige dierenpopulatie was er sowieso een stuk minder te doen. De kids konden zichzelf steeds beter redden en zo werd het af en toe zelfs mogelijk om 's avonds een keer uit eten te gaan of in de bioscoop een film te zien. Tegen de tijd dat ik had besloten eerder te stoppen voelde het bijna als verraad tegenover de anderen die ik achter zou laten en durfde ik het hoge woord er nauwelijks uit te laten. Gelukkig werd het nieuws volledig relaxt opgevangen en vanaf dat moment had ik ook echt zin in de laatste 4 weken die ik nog te gaan had.

Ik heb gekampeerd in de middle of nowhere, bij een temperatuur van +2? Celsius, met een auto zo volgepropt met spullen dat wij er eigenlijk niet meer bij in pasten en waarvan de achterklep vastgebonden moest worden met spinnen (voor op je fiets) en touw omdat het slot het begeven had. Ik heb gewandeld met een geopende fles wijn in het zijvakje van mijn rugzak. Deze vervolgens halfleeg gegooid over een grote hond omdat ik voorover boog om hem te aaien. Die arme eigenaar zal wel ruzie met z'n vrouw gekregen hebben toen ie thuis kwam en moest uitleggen waar die alcohollucht vandaan kwam. Ik heb als een malle druiven geplukt bij een nabijgelegen wijngaard om ze de week daarop in een stamp-wedstrijd met mijn maat 39-40 te verpulveren in drabbig, klonterig sap. Ik ben verkleed als duivel en vergezeld door onder andere een dokter, een heks, een dooie pop (dead dolly), een piraat, een bouwvakker en een witte tijger uit eten gegaan in een restaurant, waar ze denken dat als je maar genoeg kaas in elk gerecht stopt je jezelf wel Italiaans kan noemen.

Maar ik heb vooral veel avonden gewoon met de rest van de meiden in de keuken gehangen. Lekker ouwehoeren, elkaar belachelijk maken, meezingend met Backstreet Boys-liedjes. Met z'n allen cheezy vrouwenfilms kijken, opgepropt op de te kleine bank en opgerold in de vele dekens op de grond liggend. Als de film afgelopen is collectief tanden poetsen en proberen elkaar te verstaan met een mond vol tandpasta.

Helaas heb ik door al die gezelligheid het typische Critter Care-figuur verworven. Nadat je hier lang genoeg bent geweest, kun je eigenlijk niet vermijden dat je er zo uitziet. Namelijk, gespierde armen en benen en een (behoorlijk) buikje. Maakt niet uit of je mager of sportief bent van jezelf of van nature al wat voller, je eindigt gegarandeerd als een bescheiden mama-in-wording. Daar is dus werk aan de winkel.

Grappig dat ik me uiteindelijk zo thuis kon voelen op een plek die ik in het begin nagenoeg verachtte. Ik heb wel geleerd dat het echt tijd kost om in zo'n compleet nieuwe omgeving goed te wennen. Ik blijf erbij dat 2,5 maand afgesloten van de buitenwereld lang genoeg is voor mij, maar ik ben ontzettend blij dat ik deze plek verlaat met zo'n goed, vertrouwd gevoel. Ik ben ervan overtuigd dat ik het ga missen.

De meiden (en we hebben inmiddels weer een jongen, heel apart is dat) hebben me gisteren met z'n allen naar Vancouver gebracht. Na iedereen doodgeknuffeld te hebben en alle smeekbedes om weer mee terug te gaan naar Critter Care te hebben afgeslagen, ben ik op de trein gestapt. Gewapend met een kaart met lieve berichtjes van iedereen, twee crappy tijdschriften om te verslinden, een chocoladeletter en pepernoten moet ik die 18-uur durende reis wel overleven.

Op het moment van schrijven heb ik nog een uurtje of 3, 4 te gaan. De wereld is inmiddels al helemaal wit. Hoe noordelijker we komen, hoe dikker de sneeuwlaag wordt. Wildlife spotting status: tot nu toe een eland en een hert gezien. Ik houd m'n ogen open voor beren, maar als die slim zijn liggen ze al lekker ergens in een hol onder de grond te tukken...

Rockies, here I come!