Zo weinig als er de vorige keer aan de hand was, zoveel is er de afgelopen tijd gebeurd! Boomklimmende wasberen, fright night, slakkenjacht, rondsjouwen met een wapiti en zorgen voor een mislukte huismuis. Je zou bijna zeggen dat het leven hier spannend en afwisselend wordt, maar dat gaat me toch net een stap te ver. Nee, om het Canada avontuur bruisend en boeiend te houden moet ik toch binnenkort eens verder gaan kijken. Dus dat is precies wat ik ga doen!

Inmiddels is het alweer iets meer dan een week geleden dat ik al mijn moed bij elkaar schraapte om het hoge woord eruit te laten: ik wil hier niet blijven tot eind december! De gedachte om eerder te vertrekken spookte al een paar weken door mijn hoofd en het idee van hoe en wanneer evolueerde elke dag een stukje verder. Maar omdat ik geen flauw benul had hoe ze hier zouden reageren op dat plan van mij, vond ik het behoorlijk eng om het uiteindelijk vertellen. Toen ik na lang wikken en wegen had besloten mijn hart op donderdag bij Pia (de meest menselijke supervisor) te luchten, bleek dat ze die dag de laatste wasberen ging vrijlaten. Dus dan ga je maar gewoon mee! 's Ochtends voor we vertrokken nog even een lesje wasberen vangen meegepikt, weer een ervaring rijker. Het gebied waar we de wasberen gingen vrijlaten was heel bosrijk, met een beekje dat er kabbelend doorheen stroomde en later van een prachtig meer bleek te komen. Het maakte het voor mij alleen maar duidelijker: ik wil nog zoveel meer van dit soms oogverblindend mooie land zien! Dus op de terugweg ben ik - nadat ik mezelf een stuk of 20 keer voorbereid had - er eindelijk over begonnen. Pia zei dat ik niet weg mocht, maar dat kwam omdat ze me niet wilde missen :)

Teruggekomen bij Critter Care heb ik het ook aan Angela, de iets minder menslievende supervisor, verteld en die zei zoiets als: oké joh, prima. En daar had ik dan al die stress voor gehad. Vervolgens zei ze: oh, als je genoeg geld hebt, dan moet je de trein van Vancouver naar Jasper nemen, dat schijnt fantastisch te zijn. Aangezien ik in het geld zwem (ahum), heb ik dat maar geboekt (heerlijk dat laagseizoen en een Canadese NS die 50% korting geeft op alle tickets). Dus vertrek ik hier op 11 november om 's avonds om 20.30 uur op de trein te stappen en 18 uur later een keer mijn bestemming te bereiken. Dan zit ik middenin de Rockies en ga ik na een dag of twee vakantie door naar Banff of Calgary om werk te zoeken. Mijn CV moet natuurlijk nodig worden geupdate met al die nieuwe skills die ik hier heb verworven, ik zal ze voor de leuk even opsommen:

Ik kan 5 bananen tegelijk in plakjes snijden, vuilniszakken in een grote container laten zakken door er heel hard op te springen, stukken kipfilet en ander vlees zo ver mogelijk de weide wereld ingooien, zorgen dat wasberen gaan plassen of poepen, met zakken hondenvoer à 15 kilo op m'n schouders door de rimboe sjokken en halfbevroren aan-elkaar-geplakte kuikentjes van elkaar afplukken. En dat is dan nog exclusief mijn laatst-geleerde vaardigheid!

Laatst ben ik namelijk voor het eerst op slakkenjacht geweest, ook een vrij regelmatig voorkomende bezigheid hier, al is het voornamelijk nodig wanneer er verder geen flikker te doen is en wij gedurende de dag een beetje beziggehouden moeten worden. Daar loop je dan, door het bos, als een debiel naar de grond te staren omdat je slakken moet zoeken! Die hebben dus een schutkleur, wat betekent dat je ze NIET ZIET! Maar goed, af en toe heb je door puur toeval geluk en vind je er één, en dan zijn de wasberen later ook weer blij met hun nieuwe speelgoed.

Mijn lievelingetjes hebben inmiddels in een echte boom geklommen. Daar is de opvoeding wel ongeveer mee afgerond en tegelijkertijd nam mijn moederlijke bezorgdheid een hoogtepunt aan. Zogauw je die getalenteerde rakkers op de onderste tak zet, beginnen ze namelijk als een malle te klimmen, omhoog naar de dunste twijgjes die de boom te bieden heeft. En ik stond beneden te joelen: Niet vallen! Ooh nee, niet zo hoog! Rondjes rennend om de boom om ze maar op te vangen als ze zouden besluiten toch naar beneden te kletteren, wat natuurlijk niet gebeurde.

Met deze afsluiter zijn ze inmiddels lid van de algemene wasbeerpopulatie van Critter Care en dus niet meer mijn kleintjes. Ik mag niet meer tegen ze praten en niet meer met ze spelen, maar daar trek ik me stiekem niet zoveel van aan. Wild worden kunnen ze de hele winter nog doen als ik weg ben.

Als ik het vergelijk met de beginperiode dat ik hier was, is er vrijwel niks meer te doen. We zijn elke dag rond 16 uur klaar en er zijn geen baby's meer om voor te zorgen. Het werken hier is al zo normaal geworden, dat je je niet realiseert dat het er voor een buitenstaander weleens heel anders uit kan zien. Afgelopen dagen hebben we een bouwbedrijf op het terrein gehad om wat klusjes te klaren. Na ons een dagje te hebben geobserveerd vroeg één van de beste mannen de supervisor: die meiden die hier werken, betaal je die? Jullie weten allemaal, beste lezers, hoe dat antwoord luidde (maar voor de zekerheid: het was natuurlijk NEE). Zijn reactie: 'Wat!? Maar ze werken zo hard! Het zijn net een stelletje bijen. Ze moeten maar bij ons komen werken.' Op zaterdag kwam er een dozijn politici kijken en vrijwilligerswerk doen, die vervolgens nog een benadrukten hoe hard we hier aan het werk zijn. Grappig dat wij al niet meer beter weten. Nadat iedereen weg was hebben we met z'n 10en nog even een volgroeide, dode, wapiti 100 meter het bos ingesleept zodat de coyotes die kunnen opeten.

Gelukkig hebben we inmiddels dus wel wat meer tijd voor leuke dingen en zijn we afgelopen week met een clubje verkleed en al naar Vancouver gegaan voor Fright Night. Dat is een uit de kluiten gegroeide kermis met een focus op spookhuizen en waar als zombies en clowns verklede mensen rondlopen om de gasten bang te maken. Ik ben blijkbaar niet zo bang voor spookhuizen, dus ik mocht elke keer voorop om de enge dingen als eerst mee te maken. Er was één grote houten achtbaan die helemaal geweldig was om het voor mij ook nog leuk te maken!

De komende week staat er een kampeertripje voor mij gepland met nog 3 andere interns die op vrijdag vrij zijn. Daarover volgende keer meer!

Oja de muis...

We hebben een paar dagen geleden een muisje binnengekregen, die kleiner was dan mijn pink (en mijn pink is vrij klein). Hij was ZO lelijk, met z'n vacht die overal weg was, een groot en een klein oor en een mislukt oog. We noemden hem Quasimodo en wilden voor hem zorgen omdat ie zo schattig was, en omdat de vrouw die hem binnenbracht half huilend heeft gesmeekt hem te helpen, een donatie gaf en vrijwilliger wilde worden. Vanmorgen vonden we hem dood in zijn verblijfje bij ons in de cabin... :(