Het had wat voeten in de aarde, maar na maanden voorbereiding is het dan eindelijk zover: ik zit in Canada!

Ik wist niet dat het mogelijk was, maar toen ik donderdag eindelijk echt ging inpakken, was ik nog banger voorde weegschaal dan wanneer ik er zelf op moet. Dat was niet onterecht: 31 kilo (heerlijk wat er allemaal in zo'n grote koffer kan). Daar kon dus nog mooi even 8 kilo uit. Is me natuurlijk niet gelukt... ik ben tot 26 komma iets gekomen. De volgende dag dus met knikkende knieën naar Schiphol.

Om de onchristelijke tijd van 5.24u nam ik met ma- en omalief de trein, dus toen we op Schiphol kwamen was de incheckbalie nog niet eens open. Maar dat duurde gelukkig niet lang en nadat ik er nog even één kilo uit moest halen mocht de koffer mee. Joechei!

De laatste uurtjes voor vertrek heb ik onbewust zenuwachtig doorgebracht. Ik moest om het half uur naar dewc, echt heel handig. Chantal, Jenny en Hanneke zijn me nog uit komen zwaaien en toen kon ik - gelukkig zonder groot huil-spektakel - naar de gate. Daar stond een hele vriendelijke kruisverhoorder mij op te wachten om me eens flink aan de tand te voelen... allemachtig! Waarom ga je terug vanuit New York, hoe kom je daar dan, heb je je reiszelf betaald, op welke manier dan, via internetbankieren? welke bank, mag ik daarvan het bankpasje even zien, wat ga je doen in Canada, heb je spullen bij je die niet van jou zijn. Ik kreeg het er Spaans benauwd van, maar blijkbaar heb ik alles goed beantwoordwant ik mocht gelukkig door ;)

De reisnaar Chicagowas eigenlijk heel chill, de 9 uur vlogen voorbij. Ik heb2 films gekeken, wat in m'n tijdschriften gelezen en wat met m'n Amerikaanse buurman gekletst, terwijl ik ondertussen van een warme lunch, drinken en verschillende snacks bediend werd. Niet vervelend hoor!

In Chicago aangekomen ging alles eigenlijk van een leien dakje. Samen met een Nederlandse jongen die ik was tegengekomen heb ik alle stappen doorlopen: douane (4x vingerafdrukken en een foto),bagage halen, ermee langs de beveiliging wandelen en dan weer op een band gooien, met de trein naar de andere kant van het vliegveld, door de security (schoenen uit, jaszakken leeg, laptop uit je tas, zakje met je vloeistof uit de tas, je kent dat wel) en klaar is Heidi! Omdat ik nog 2van de3 uur overstaptijdover had, ben ik met Christiaan nog even koffiegaan drinken.Die overstaptijd, kwam ik later achter, werd helaas verlengd met anderhalf uur, want het vliegtuig naar Vancouver had vertraging. Op zich niks aan de hand, behalve dan dat het vervolgens uitliep naar 3 uur vertraging. Daar liep ik dan, met rugzak, laptop, jas en een fles water van hot naar her te zeulen. Bij het wachten bij de gateviel ik inmiddels bijna in slaap, maar dat werd gelukkig vermeden door een peuter die met vol volume op de brulstand stond.

Uiteindelijk toch in dat vliegtuig gestapt (met in totaal 3x excuses voor de vertraging en bedankt voor het geduld (ja, wat moet je anders!) van de piloot) en al dommelend de vlucht uitgezeten. In Vancouver was het ook maar even voordat ik al bij de Exit stond, met werkvisum en al, en kon ik eindelijk naar mn hostel gebracht worden. Daar bleek dat de organisatie waarmee ik reis mijn reservering had gemaakt voor 14 september. Echt heel logisch. Lucky for me hadden ze nog een emergency room. Daar lag ik dan ook net voor middernacht in bed, oftewel 9 uur 's ochtends Nederlandse tijd. Nou dan heb je een lekkere 'dag' achter de rug!

Vandaag heb ik last van een jetlag en zit ik te wachten tot het avond is en ik weer kan slapen op het bovenste bed van het stapelbed waar het 's nachts zo warm is dat je badend in het zweet wakker wordt. Over hoe het hier verder is vertel ik de volgende keer wel. Nu is het in ieder geval duidelijk dat ik niet gekidnapt ben, of ergens vastzit bij de Amerikaanse of Canadese immigratie.

Groetjes en voor diegene die willen een dikke zoen vanuit Canada!