Er was eens een meisje... dat deed vrijwilligerswerk bij een opvangcentrum voor wildlife in Canada... en verder gebeurde er niet zoveel.

Vandaar ook dat ik de afgelopen tijd de spannende momenten bij elkaar heb moeten schrapen om weer een blogje in elkaar te kunnen flansen. En dat duurt even! Maar ik geloof dat ik inmiddels weer genoeg stof tot vertellen heb, dus ik begin maar bij het begin.

Een dag na het buitenspeel-avontuur van mijn kiddo's, mocht ik mee wasberen vrijlaten. En geloof me: alleen al de gedachte dat je weer 9 van die poepende, rotzooimakende,uit-de-kluiten-gewassen ratjesin het wild kan lozen, maakt je dolgelukkig. Dat klinkt misschienwreed, maar imagine:op het moment dat je op een ochtend, nadat jeje eigen kinders hebt verzorgd, 4 ladingen was hebt gedraaid en een ritje langs de supermarkten hebt gemaakt, hongerig en gestresst eindelijk aan je kooiwilt beginnen, de groep met wasberen heeft besloten dat ze niet willen gaan waar jij ze wilt hebben. Dus in plaats van een snelle start ren je eerst nog met een bezem 36 rondjes door de kooi om ze de goede kant (= naar buiten) op te jagen. En dat twee keer als je vervolgens nog het buitengedeelte moet schoonmaken! Dan schiet het wel eens door je hoofd dat het niet erg zou zijn als er een paar van die kooien minder waren...

Dus gingen we op tijd op weg naar Chilliwack Lake, op ongeveer anderhalf uur rijden van Critter Care. Tenminste... dan ben je bij het meer, maar dan moet je nog naar de veilige, stille plek waar je in alle rust 5 kennels met wasberen kunt laten ontsnappen. En dat komt dan neer op een half uur met de auto waggelen over een zandpad bezaaid met kuilen, zo diep als Duitsers ze graven op het strand (oké, misschien niet zó diep, maartoch zeker 20 centimeter). Daarna begint het feest pas echt, want dan mag je een stuk of wat zakken hondenbrokjes de rimboe in slepen, terug naar de auto envervolgens nog even een kennel met 2 volgroeide wasberen er in op sleeptouw nemen. Ze zoeken de plekken er wel op uit denk ik, bij de eerste vrijlatingsplek moest je steil een bult af en zeg maar 'door de bomen heen' (waardoor je het bos niet meer zag). Maar bij de tweede werd het pas echt leuk, toen mochten we dwars door een rivier, waar het water nog net niet tot aan je knieën kwam. Als alles dan geïnstalleerd is - hondenbrokjes in de omgeving achter bomenen struiken verstopt uitgestrooid, kennels op hun plek in een mooie halve cirkel - kunnen de deurtjes los en rennen de wasberen naar buiten! Maar niet heus. Heel voorzichtig snuffelen ze zich een weg naar buiten, twijfelend of het niet allemaal veel te eng is, en dan langzamerhand, stuk voor stuk, komen ze erachter dat het buitenleven zo slecht nog niet is en gaan ze vol overtuiging op onderzoek uit. Wij kijken daar dan 15 minuten naar en maken foto's en filmpjes van deze magische vertoning. Ik zal er natuurlijk een paar met jullie delen, maar niet allemaal, want jullie hebben waarschijnlijk wel een leven, en dus wel wat beters te doen.

De volwassenwording van mijn eigen klein grut vervolgt zich met rasse schreden, het is bijna niet meer bij te benen. Enkele dagen na hun kennismaking met gras en bomen, zijn we begonnen met de sociale ontwikkeling. Er kwamen namelijk 3 nieuwe wasbeertjes, die van kleins af aan zijn grootgebracht bij een echtpaar dat veel vrijwilligerswerk doet voor Critter Care (omdat Critter Care zelf geen plek meer had en ze anders afgemaakt moesten worden...). Omdat ze uiteindelijk samen in een kooi zouden komen, werd met het integratieproces maar meteen van start gegaan. Dus dan staat er opeens nog een kennel met 3 soortgenoten erin bij jou op het terrein. Nou, dat kan natuurlijk niet zomaar toegelaten worden, dus de eerste paar dagen werd er veel gegromd, geblazen, gepiept (van angst) en vieze geurtjes vrijgelaten (ook van angst, het zijn net stinkdieren, ieuwwww). Maar alles went, dus na een tijdje hebben ze besloten elkaar te tolereren en konden we ze er zelfs op betrappen dat ze met z'n 7en in één kennelsliepen.

Je denkt dat 4 wasberen een troep maken van hun leefomgeving, nou zet er maar eens 3 bij, dan breekt de hel helemaal los. Lynsey, de adoptiemoeder van de 'indringers', en ik, hadden onze handen vol aan het opruimen en schoonmaken, er ging meestal nog meer tijd in zitten dan een normale buitenkooi. Dus, om ervoor te zorgen dat de viezigheid over een groter oppervlak verspreid kon worden, hebben we ze gisteren maar verhuisd. Ze zitten nu buiten in een walhalla van klimmogelijkheden en dikke dekens waar ze op kunnen vallen, aangezien de klimkwaliteiten nog wel eens te wensen over laten. Deze week krijgen ze voor het laatst flesvoeding en dan kan ik net zo goed opzwaaien want dan hebben ze me niet meer nodig. Lekker om wat meer tijd voor jezelf te hebben nu, maar soms ook jammer om niet meer zoveel met die beestjes om te klooien. Iedere moeder zal me begrijpen... ;)

Gelukkig heb ik in de tussentijd wel ontdekt wat het allerleukste klusje is om hier te doen! We noemen het: 'outback coyotes'. Je pakt een kruiwagen, stopt er een grote kist met ontdooid vlees in en rijdt hem diep het bos in. Het doel is om te zorgen dat de coyotes die daar wonenniet bij ons op het terrein komen, bij de andere dieren. Dus zorgen we ermaar voor dat ze wat tebikken hebben, dan hoeven ze niet naar meervoedsel te komen zoeken. Het prachtige ervan is dat je het vlees niet op een hoop gooit en er weer vandoor gaat, nee, je maakt er een vlees-gooi-wedstrijdje van. Dus op zoek naar de grootste kipfilet en dan zo ver mogelijk gooien en proberen de omgevallen boomstammen te raken. Op een paar groeien champignons, dus als je die raakt, krijg je bonuspunten, en ook als je het voor elkaar weet te krijgen dat het stuk vlees op de boomstam blijft liggen ben je echt de vlees-gooi-koningin. Heerlijk om op die manier even aan het schrobben te ontkomen.

Qua vrije tijd hier komen we niet veel verder dan samen eten, films kijken en contacten met het thuisfront onderhouden. Af en toe is er welkome afwisseling in de vorm van naar de bioscoop gaan, DiaryQueen halen (ijs, voor de DairyQueen leken onder ons) of Thanksgiving vieren, zoals gisteren. Morgen is het volle maan en zijn we van plan tussen de coyotes in het bos verstoppertje te gaan spelen. Achja, ze zijn banger voor ons dan wij voor hen moet je dan maar denken...