Als het leven je niet snel genoeg gaat en de dagen je te lang duren, ga dan in een dierenopvangcentrum werken en het is alsof je vanuit een krakkemikkige bus in een hogesnelheidstrein (is dat een woord?) stapt.

Oftewel: de tijd vliegt hier. Zo ben ik alweer 3,5 week verder en is mijn lichaamsgeur veranderd in een soort muffige, wasbeerachtige, groezelige waas (ik nodig bij deze iedereen uit om me hier lekker op te komen zoeken). Make-up draag ik alleen als ik zin heb en ik krijg inmiddels de vlekken al niet meer uit m'n kleren. Niemand heeft er gelukkig last van, want iedereen die hier woont en werkt heeft hetzelfde, en afgesloten van de buitenwereld als we zijn, storen we er ook geen anderen mee.

Tot een week geleden tenminste, toen het lot andere plannen met me had. Eén of andere grapjas heeft mij namelijk benoemd tot chauffeur. Dus ik, die zo zielsveel van autorijden houd, ben een paar dagen per week in een witte truk door Langley en omstreken aan het rondcrossen. Op mijn tripjes haal ik dozen vol voedsel op die supermarkten niet meer aan hun klanten kunnen/durven/willen slijten. Maar ik scheur ook met alle plezier naar de dump om vuilnis te lozen of naar de dierenarts om een konijntje op te halen. En ik heb er dus best wel lol in, niet in de minste plaats omdat je zo niet helemaal geïsoleerd raakt van de wereld waar mensen leven. Maar ook een beetje omdat je dan af en toe koffie kunt halen bij Tim Hortons -Canada's beste uitvinding ever- en als je jezelf heel plechtig belooft die dag hard te zullen werken een paar Timbits (mini-donut-balletjes) erbij.

Zoals wel uit de foto's en video's gebleken is, groeien mijn kids als kool. Inmiddels ben ik van 5 via 4 en 3 naar 2 voedingen per dag gegaan. Halleluja, daar ben je ook wel aan toe na zo'n periode van zelfverloedering. 'Maar je krijgt er zoveel voor terug'. Ik heb 4 van gezondheid blakende duiveltjes die onvoorwaardelijk van me houden (o nee, de enige voorwaarde is dat ik ze eten blijf geven en hun stront op blijf ruimen ;)). Natuurlijk voed ik ze tweetalig op en ik heb ze dan ook al heel wat bijgebracht. 'Niet doen' is iets wat ze dagelijks regelmatig te horen krijgen, maar hun snappertje werkt nog niet helemaal correct en dus blijft het beoogde resultaat van deze uitspraak meestal uit. Verder komt 'ga je mn haar kammen?' en 'au au au au!' veel ter sprake. 'Ze hebben allemaal zo hun eigen karakter'. Nog zo'n lekkere ware cliché. André begint meteen als een idioot te piepen als ik hem oppak en hij heeft een ongelooflijke hekel aan mijn kin, die het dan ook vaak moet ontgelden en in zijn bekje met vlijmscherpe new-born tandjes belandt. Goldie is een bitch-in-wording en bijt gewoon constant in m'n handen en als ik haar in de kennel drop is dat telkens weer een levensgevaarlijke kwestie. Gemma loopt voor op iedereen, begint als eerste vast voedsel te eten en water te drinken. Ze knabbelt dolgraag aan m'n oren, checkt altijd even of m'n haar wel goed zit en doet er wat aan als dat nodig is (volgens haar zit het nooit goed). Lady is en blijft mijn lieve, schattige, schetige, knuffelwasbeertje en is noooooit stout.

Vandaag was een spannende dag in het leven van deze krabbende kuikens. Mama heeft ze namelijk meegenomen naar een waanzinnige grootheid aan gras, dat iséén of andere vreemde substantie waar je dan op loopt. En het was hééél eng! Thankgod was mama er om bovenop te klimmen, zodat je ver van dat griezelige spul verwijderd blijft, zeker als je een goed plekje op haar rug of schouders vindt om je te installeren. En gaat het dan toch mis en moet je met je blote voeten op dat vreemde spul staan,dan ren je gewoon als een gek achter mama aan, neem je een grote sprong en klauter je weer langs haar benen naar boven.

Tot zover de gedachtegang van mijn klein gespuis. Na een moeizame, maar lollige ren-sessie op het gras volgde nog een ware klim-expeditie in de dichtstbijzijnde boom. Bekaf, hijgenden puffend zijn de arme mopjes daarna teruggegaan naar hun beschutte, veilige hokje binnen. Toenik 10 minuutjes later even ging checken hoe het met ze ging, sliepen ze als roosjes...

Morgen ga ik samen met een supervisor en nog 2 andere interns een stuk of 15 volgroeide wasberen in het wild loslaten. Weer een paar kooien minder om schoon te maken! Een verslag van dit ongetwijfeld chaotische festijn zal ergens binnenkort wel volgen.

Voor nu hou ik het hierbij en klim ik gauw in mijn bedje, waarin ik morgen wel weer kreupel van de rug- en nekpijn wakker zal worden (het bed zelf is daarvan denk ik oorzaak nummer 1!). Ik hoop dat ik gauw inslaap, want sinds onze coyote is vrijgelaten mis ik het jankende geluid van z'n maatjes die hem 's nachts riepen :)

Weltrusten & goedemorgen en tot de volgende keer!

Do not forget:

- Laat me weten als je mijn blog bekeken hebt, ik vind het uiteraard superleuk om reacties te krijgen...In ieder geval bedankt voor de berichtjes tot zover!

- Mijn huidige verhaal wordt tevens ondersteund door nieuwe foto's en video's, dus vergeet niet deze te bekijken!!